Les geven is geweldig. Een klas managen lijkt op een groot energiek paard zitten dat ongeduldig wacht: “laat de teugels eindelijk vieren…!”. Een klas die dan door een moeilijk leerproces heen gegaan is geeft een immense dankbaarheid die je nog tot laat, laat nagloeien. Onvergelijkbaar met 10.000 likes op welk digitaal platvorm dan ook.
Tegelijkertijd vraagt voor een klas staan ook het uiterste van een docent. Er zijn collega’s die zwaar overvraagd worden. Bomvolle klassen, stroef en scheef gelopen groepen die onheil en onrust veroorzaken. Grote discussies binnen het team met het onderwijzend personeel… Soms heeft het zelfs iets ironisch: docenten met de grootste ordeproblemen kunnen door een schoolbestuur aangesteld worden om plenair voorlichting te geven over klassen-management. Leiding geven is een gave en les geven is een kunst waar je een doorleefd karakter voor mag hebben.
Met trots kan er terug gekeken worden op de vele groepen en klassen die door het sleutelgat naar buiten werden geperst. Hilarisch en fantastisch. Maar de meest vastgeroeste klassen die in het verschiet liggen hebben ook recht op goede (bege)leiding en onderwijs.
Belangrijk is het “terugschakelen” indien er een grimmige of ongewenste sfeer de de boventoon is gaan voeren binnen de les. De daarbij horende versnelling ligt in de gang van een pedagogisch didactisch leerklimaat: structuur, orde en voorspelbaarheid. Deze vormen daarbij de revaliderende ingrediënten om weer tot een wederzijds groene atmosfeer te komen waar luisteren naar elkaar en vertrouwen het tempo bepalen. Lekker wollig:).